Μετά από μια αιωνιότητα παρά μια μέρα ως τροφαντή κάμπια δε θυμάσαι πια πότε άρχισες να τρως για να γεμίσεις το κενό που έχεις μέσα σου. Δε θυμάσαι καν γιατί τόσο μεγάλη πείνα, μα το δάσος το ξεπάστρεψες κακούργα... Και τι κατάλαβες; Ακόμα νιώθεις τη λιγούρα μα συνάμα κι ένα φούσκωμα. Παράξενη η αίσθηση να είσαι τόσο γεμάτος κι όμως τόσο κενός. Ίσως τελικά δεν έχει τόση σημασία πόσα δοκίμασες μα πιο πολύ τι γεύτηκες από το δάσος τούτο. Τόσα δέντρα μα εσύ σε κανένα δε στάθηκες παρά για λίγο μόνο.Θυμάσαι τώρα δα γιατί. Κανένα δέντρο δε θέλει κάμπιες στα κλαδιά του. Δε μπορείς να κατηγορήσεις ένα δέντρο που είναι δέντρο μα ούτε και μια κάμπια που είναι κάμπια. Αλήθεια πως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα; Κάποια πράγματα φαίνεται πως φτιάχτηκαν για να μένουν. Σαν τους νόμους της φυσικής και των ουράνιων σωμάτων, έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι. Βέβαια είναι κι εκείνη η ενοχλητική η θεωρία της σχετικότητας...
Το αποφάσισες, τώρα πια δεν έχει άλλες δικαιολογίες. Είναι καιρός να δεις κι εσύ γιατί τα δέντρα ήταν τόσο περήφανα και σε περιφρονούσαν μικρή κατάρα. Θα σκαρφαλώσεις ναι, θα σκαρφαλώσεις ως το πιο ψηλό κλαδί να δεις από ψηλά πως φαίνεται ο κόσμος. Ο δρόμος είναι μακρύς και κουραστικός μα τώρα ένα-ένα τα χαμηλά κλαδιά τ' αφήνεις πίσω σου και συνεχίζεις ως την κορυφή. Καθώς πλησιάζεις το τελευταίο κλαδί, το βλέπεις. Σταματάς για μια στιγμή και αργά-αργά γεμίζεις εικόνα, χρώμα κι απαλό αεράκι. Υπάρχουν κι άλλα αμέτρητα δάση, το βλέπεις τώρα καθαρά. Είναι τόσο όμορφα εδώ πάνω. Από εδώ όλα φαίνονται μικρά σαν κι εσένα, όλος ο κόσμος στα μέτρα σου κι ακόμη πιο μικρός μα κι απέραντος. Πως να κατηγορήσεις τώρα πια τα περήφανα δέντρα που σε περιφρονούσαν; Τα συγχωρείς, μα δίνεις συνάμα μια υπόσχεση να μην αφεθείς στο μεγαλείο της κορυφής, να μην νιώσεις ανώτερος από κανέναν άλλο. Το νιώθεις ήδη στα μάτια σου, από ψηλά τα μικρά πράγματα χάνονται στο τοπίο, μα μόνο το τοπίο γεμίζει την εικόνα σου.
Μετά από πολύ καιρό, κρυώνεις. Έχει πάντα κρύο στην κορυφή. Αρχίζεις να πλέκεις κάτι για να ζεσταθείς και τελικά καλύπτεις όλο σου το σώμα. Είναι όμορφα μέσα στο καινούριο σου κουκούλι. Σε κούρασε αυτός ο κόσμος και τα τόσα λάθη σου βάρυναν την πλάτη. Νυστάζεις και καθώς κλείνεις τα μάτια σου σιγά-σιγά σκέφτεσαι πως δε θα μπορούσες να ζητήσεις τίποτα άλλο, τώρα που είσαι γεμάτος επιτέλους. Τώρα που όλα βγάζουν νόημα. Αν ξαναζούσα σκέφτεσαι, θα 'θελα να μπορώ να πετάω κοντά σε όλα αυτά που τώρα φαίνονται μικρά για να δω πόσο πραγματικά μεγάλα είναι. Ήρθε επιτέλους το τέλος εποχής. Αλήθεια, έχεις δει ποτέ τον χορό της πεταλούδας;
Ec0 L0gic@L Ins@ne
